Derken ben püresini hazırlamaya başladım. Sebzeleri buharda pişirmek için Tefal'in Baby Home makinesini kullanıyorum. Bu makine hem buharlı pişirici, hem blender. Dolayısıyla pratik. Ama ben acemi anne olarak onun kadar pratik miyim? Hayır tabii ki.
Patatesi, havucu, pirinci tek tek buharladım. Koyduğum su miktarı az geldi falan filan. Neyse en sonunda püreyi hazırlamayı başardım.
Ve o an! Kaşığın Lara'nın ağzına ilk uzanması. Ya reddederse... Gözümün önüne mama sandalyesinin karşısında maymun olan ben geldi bir an. Hadi Lara, hop hop Lara...
İlk önce yüzünü buruşturdu. Eh, haliyle. Vücudun tam onun istediği tat ve kıvamda hazırladığı anne sütünden sonra bu tatsız tuzsuz şey de nereden çıktı?! Üstelik teknik olarak da yemesi zor...
Derken, kaşığa olan ilgisinden midir nedir püreye doğru uzanmaya ve lokmasını alınca gülmeye başladı. Sonunda -tabii ki şu aşamada hepsini bitirmesini beklemiyoruz- tabağın bir kısmını yedi. Çok sevindim!
Tecrübeli annelerin dediğine göre bebek yemeyi reddederse zorlamamak, ona zaman tanımak gerekiyormuş. Alıştıkça her gün biraz daha fazla yermiş, ilk günlerde birkaç kaşık (kaşığın ucundan tabii) yemesi bile iyiye işaretmiş.
Bir de, bugün (ikinci günümüzde yani), elini kaşığa daldırdı. Sonra da parmaklarını yemeye başladı :) Diğer anneleri bilemem ama benim için Lara'nın yemek yerken üstünü, başını, elini vs. kirletmesi o kadar önemli değil. Elinde bezle dolaşan annelerden değilim yani. Bu yüzden, mamalı suratını ve sarı, yapış yapış ellerini görmek beni sadece güldürdü.
İşte ilk püre maceralarımız böyleydi. Ben bu yemek seanslarını pek sevdim doğrusu... :)
